DOPEN VAN DE SWIFT

door Rob de Rooij

Toen wij bij de KZVS begonnen, voeren wij met houten eenrompsboten, met hier en daar een verdwaalde polyester boot. Wij waren allemaal zeilers van het binnenwater. Gepokt en gemazeld door de daar in zwang zijnde tradities begonnen wij aan het branding-zeilen. Die oude gewoontes schud je niet zomaar van je af. Wanneer je een nieuwe boot ging kopen, lag je nachten wakker om een fraaie, toepasselijke, mysterieus naam te verzinnen. En als je glimmend van trots de eerste keer wilde gaan varen, moest er eerst worden gedoopt. Met de toentertijd verplichte koperen scheepstoeter werden de leden naar de waterlijn geroepen om de dopeling te bewonderen. Voorzichtig werd een fles prikkelwijn geopend en een van de vrouwelijke leden liet onder het uitspreken van de naam enkele druppels vocht op de boot vallen. Alle leden bliezen luid op hun scheepstoeters, totdat de rest van de flesinhoud erin werd gegoten. De toetereigenaar schakelde moeiteloos over van blazen naar zuigen. Het waren mooie tijden. Deze traditie is ter ziele gegaan bij de komst van de plastiek hobiecatten en ander gespuis. Dat soort vaartuigen hebben geen ziel, dus ook geen naam. Je ragt erop of liever gezegd, je ragt ze af en ruilt die plastieke bakken na een jaartje in voor nummer zoveel. Die jongens weten niet wat ze missen.